ကၽြန္မ စာဖတ္တတ္စဥ္ အရြယ္ကေန ဆယ္ေက်ာ္သက္ အထိ အခ်ိန္ၿဖဳန္းခဲ့တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးကို အရင္ တပါတ္က ေရာက္ခဲ့သည္..။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္၂၀ ခန္ ့က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ေန ့လည္ ၂ နာရီ ေလာက္ဆို စက္ဘီး
တစီးနဲ ့ အဲဒီစာၾကည့္တိုက္ေလးကို ေရာက္လာ..အသားညိဳညိဳ ပိန္ပါးပါး နဲ ့
စစ္စြပ္က်ယ္ ႏြမ္းႏြမ္း ဝတ္ထားတတ္တဲ့ ရခိုင္သား စာၾကည့္တိုက္မွဴးကို
ဦးေလးေရ စာအုပ္အသစ္ ဘာမ်ားေရာက္ပါသလဲလို ့ ေမးေနက် ေမးခြန္းကို ေမး..
သူေၿပာတဲ့ စာအုပ္အသစ္ေတြၾကည့္.. ၿပီးရင္ စာၾကည့္တိုက္ ေထာင့္နားေလးက စာအုပ္
အမွတ္စဥ္ကဒ္ၿပားေလးေတြမွာ ကိုယ္ဖတ္ခ်င္တဲ့ ဝတၱဳ စာအုပ္ကို သြားရွာရသည္..
စာအုပ္အမွတ္စဥ္ကဒ္ၿပားေလးေတြမွာ
မဂဇင္း အေဟာင္းေတြ မပါတတ္ေတာ့ စႏၵာတို ့ ရႈမဝတို ့ လံုမေလးတို ့
ဖတ္ခ်င္တဲ့အခါ စာအုပ္ဗီရိုေတြထဲ ဝင္ရွာဘို ့ စာၾကည့္တိုက္မွဴးကို
အသနားခံရသည္.. ပံုမွန္က စာအုပ္လိုခ်င္ရင္ အမွတ္စဥ္ကဒ္ၿပားကို ယူၿပီး သူ
့ကိုၿပ.. သူက စာအုပ္ရွာေပးၿပီး ငွားလိုက္တာမ်ိဳးေလ.. စာအုပ္စင္ေတြၾကားထဲ
ေပးမဝင္ခြင့္မၿပဳတတ္..
ဒါေပမဲ့ ေနာက္ေတာ့
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ညေနတိုင္း ေရာက္ေနက် ကိုယ္ကို ့ အထူးအခြင့္အေရးေပးၿပီး
ၾကိဳက္တဲ့စာအုပ္ ဝင္ရွာ ဝင္ဖတ္ေစပါသည္။ စႏၵာ မဂဇင္းလို ့ေရးထားတဲ့
စာအုပ္စင္ရွည္ၾကီးေအာက္မွာ တပါတ္စာ ေရြးမၿပီးတဲ့ကိုယ္.. ဖတ္လို ့မၿပီးတဲ့
အခန္းဆက္ ဝတၱဳအေဟာင္းေတြကို သူ ့နားရပ္ၿပီးေၿပာ ၊ သူစာအုပ္ရွာရင္း
အလုပ္မ်ားေနလဲ ေနာက္ကလိုက္ေၿပာနဲ ့ အဲဒီအခန္းဆက္ရဲ့ ေနာက္တလ
စာအုပ္ေပ်ာက္ေနရင္ သူနားပိုပူၿပီ။ တၿဖည္းၿဖည္းနဲ ့ ဘယ္ေနရာမွာ
ဘာစာအုပ္ရွိတယ္ပါ သိလာေတာ့ သူ ့ လက္ေထာက္ၿဖစ္ေနၿပီး
ကိုယ္စာၾကည့္တိုက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ေတြဆို
စာအုပ္လာငွားတဲ့လူေတြကို စာအုပ္အၿမန္ဆံုးရွာေပးတတ္.. ၾကည့္လိုက္တာနဲ ့
ေပ်ာက္ေနတဲ့စာအုပ္မွန္း မွတ္မိတတ္လာေရာ.. စာအုပ္ကဒ္ေတြ အသစ္ေရးရင္
ကြန္ပါဘူးထဲက ေထာက္ခၽြန္ေလးနဲ ့ ဝိုင္းေနေအာင္ ေရးေပးထားတဲ့ ကဒ္ေတြကို သူက
ကြမ္းတၿမံဳ ့ၿမံဳ ့နဲ ့ တၿပံဳးၿပံဳးၾကည့္ေနတတ္ေသး..
ကဒ္ထူအမာနဲ ့
သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဖုံး ႏိုင္လြန္ၾကိဳးနဲ ့ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေတြေပၚမွာ
စာအုပ္နာမည္ ၊ ခုႏွစ္ ႏွင့္ လ ၊ စာအုပ္အမွတ္စဥ္ေတြေရးေပးၿပီး တခါတေလ
ေရာင္စံုဘူးနဲ ့ ၿခယ္ခြင့္ၿပဳတဲ့အခါ အရမ္းေပ်ာ္ရတာ မွတ္မိေသးသည္..။
လက္စြမ္းေတြ ၿပခြင့္ရၿပီဆိုၿပီး...
ေရႊၿပည္ေတာ္
ေမွ်ာ္တိုင္းေဝးကို တပိုင္းတစနဲ ့ ရွာမရ ဖတ္မရလို ့ ေတြ ့တိုင္းေၿပာမိေတာ့
ငါ့သမီးရယ္ ညည္းအသက္ၾကီးလာတဲ့အခါ ၾကိဳက္တဲ့စာအုပ္ဝယ္ဖတ္ႏိုင္ေအာင္
အခုေတာ့ စာၾကိဳးစား.. ပိုက္ဆံရွာတတ္ေအာင္လုပ္တဲ့…. သိုင္းဝတၱဳလိုမ်ိဳးက
အိမ္က ဖတ္ခြင့္မေပးေတာ့ မဂဇင္းေဟာင္းေတြ ရွာၿပီးရင္ ဘီရိုေတြေဘးမွာ
သိုင္းဝတၱဳေတြကို ဝါးစားသလို ကမန္းကတန္း ဖတ္ေလ့ရွိသည္.. သူစာအုပ္တခုခု
ဖတ္မေနတဲ့အခါ စာအုပ္ရွာမေပးရတဲ့အခ်ိန္မ်ားမွာ
စာအုပ္ထဲက သိုင္းက်င့္နည္းေတြကို ရီစရာေၿပာၿပီး အိမ္ၿပန္ရင္
မိုးပ်ံသိုင္းနဲ ့ ၿပန္ပါလား စက္ဘီးနင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး .. အသားၿဖဴေအာင္
အိမ္မွာ ဖ်ာလိပ္ထဲ တပါတ္ေလာက္ဝင္ အသက္ေအာင့္သိုင္းက်င့္ပါလားတို ့နဲ ့
ေနာက္တတ္ပါသည္…
ဖတ္ေတာ့ လံုမေလး .. တခါမွလဲ မိန္းကေလးပီပီ အခ်ိဳးမက်
တဲ့.. ၿပီးရင္ ညည္း ငါ့ေခၽြးမ လုပ္မလားဆိုရင္ ေခါင္းေတြမူးသြားေအာင္
ခါပစ္လိုက္တဲ့အခါ တဟားဟားရီတတ္ေသး…
စာၾကည့္တိုက္ အၿပင္ဘက္က ပုႏၷရိပ္ပင္တန္းေတြကို စာၾကည့္တိုက္ဖြင့္ခ်ိန္ေစာင့္ရင္း
ေငးခဲ့တာ သတိရသည္.. အနီေရာင္ အဝါေရာင္ေရာေသာ ပုႏၷရိပ္ပင္ေတြက
စာၾကည့္တိုက္ၿဖဴၿဖဴေလးေရွ ့မွာ သိပ္လွပ ၿပီး စိမ္းၿမေနတတ္ေသးသည္..
ေဆာင္းရာသီ ေႏြရာသီေတြမွာ ကၽြန္မကို တံခါးဖြင့္ေပးၿပီး အပင္ေတြ
ေရသြားေလာင္းတတ္ေသာ စာၾကည့္တိုက္မွဴးရဲ့ အရိပ္ကို မွတ္မိေနေသးသည္။
တကၠသိုလ္တတ္ၿပီး ၿပန္လာတဲ့အခါကေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလး ပိတ္သြားၿပီ.. သူ
့ကိုေတာ့ စာၾကည့္တိုက္နဲ ့ တြဲထားတဲ့ သမဆိုင္ေလးမွာ ေတြ ့မိေသးသည္…
စာၾကည့္တိုက္ ဘာလို ့ပိတ္သလဲ ေမးရင္ ကြမ္းတဝါးဝါးနဲ ့ ပိတ္ထားတာ
ၾကာၿပီတူမေရ.. စာအုပ္ေတြလဲ မစံုေတာ့ဘူး.. အသစ္လဲ မဝယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး..
ေခတ္ေတြက မတူေတာ့ဘူး လို ့ ေၿပာတတ္သည္..။ စာၾကည့္တိုက္ မွန္ၿပဴတင္းအၿပင္က
ၿမင္ေနရတဲ့ စာအုပ္စာေပ လူ ့မိတ္ေဆြ ဆိုတဲ့ ေရွးလက္ေရး ေဆာင္ပုဒ္ကိုသာ
ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရသည္။ အဲဒီ စာတန္းအထက္က ဖံုအလိမ္းလိမ္းနဲ ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံု
ရွိေနေသးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလို …
အခုေနာက္ဆံုးတေခါက္မွာေတာ့ အေဖက
စာၾကည့္တိုက္ေလးဆီ လိုက္ပို ့ေပးသည္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္က သူ လာလာရွာရတဲ့
ေနရာေတြထဲက တခုဆိုတာ မွတ္မွတ္ရရ ေၿပာေတာ့ ရီရေသးသည္။
စာၾကည့္တိုက္ၿပန္ဖြင့္တာ ဝမ္းသာရေပမဲ့ စာၾကည့္တိုက္ထဲ ဝင္သြားေတာ့
အူေၾကာင္ေၾကာင္ၿဖစ္ေနမိသည္.. နံရံေပၚက စာတခ်ိဳ ့ရွိဆဲ… စာအုပ္ရွာတဲ့
ကဒ္ထားေသာ ေသတၱာေလးေတြကေတာ့ မရွိေတာ့..။ စာအုပ္စင္ ညိဳညိဳၿမင့္ၿမင့္ၾကီးေတြ
မရွိေတာ့.. ။ စားပြဲရွည္ေတြေပၚ စုပံုတင္ထားေသာ စာအုပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္း
သက္ၿပင္းသာ ခ်မိသည္.. စႏၵာ တို ့ ရႈမဝ တို ့ လံုမေလး တို ့ မရွိေတာ့..
မိနစ္ အနည္းငယ္မွ် ေဝ့ဝိုက္ၾကည့္ရင္း ၿပန္ထြက္လာခဲ့သည္… သမီးတို ့ငယ္ငယ္က
စာၾကည့္တိုက္မွဴးေရာ ဆိုေတာ့ ပင္ဆင္ယူၿပီး ေၿပာင္းသြားၿပီတဲ့..
ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မတို ့ငယ္ငယ္ကထက္ ပိုသားနား သပ္ရပ္ေသာ
စာၾကည့္တိုက္ေလးတခုကို ခိုးၿပီး အိပ္မက္ခဲ့တယ္ တူပါရဲ့… စာၾကည့္တိုက္ဝန္း
ေထာင့္က ငုဝါပင္ေလးကေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာရွိဆဲ.. အလုပ္တခုဆိုေပမဲ့
သူေသခ်ာက်နစြာ ပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ေသာ စာၾကည့္တိုက္ေလးကို ၿမင္ေယာင္မိရင္း သူ
့ကို ေလးစားခ်စ္ခင္မိဆဲစာအုပ္စင္ေတြၾကားက
သူ ့အရိပ္ေနရာမွာ ကၽြန္မတို ့ အရိပ္နဲ ့ အစားထိုးရင္း ..ပိုေကာင္းမြန္
ပိုအဆင္ၿမင့္ ပိုစံုလင္ တဲ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးတခုလဲ ေဝမွ်ေပးခ်င္ေသးရဲ့…
