မိုးမစဲခင္

အၿပင္မွာ အေမွာင္နဲ ့
မိုးကလဲ သည္းဆဲ
တေရးၿပန္အိပ္လိုက္ဦးစို ့ရယ္
ဒဏ္ရာေတြလဲ ၾကိတ္မွိတ္သာ
ၿမိဳခ်လိုက္ပါ။
ေကာင္းကင္တခြင္လံုး စင္စင္လင္းဘို ့
အခ်ိန္ကိုသာ ေစာင့္ၾကရံုေပါ့။
ၾကယ္ေတြ တမွိတ္မွိတ္လက္လာရင္ေတာင္
တို ့ခရီးဆက္ဘို ့လံုေလာက္ပါၿပီ။
အခ်စ္ သစၥာ သံေယာဇဥ္ေတြ
စည္းစိမ္ ဂုဏ္ပုဒ္ ဓနေတြ
အေပၚယံၿငိမ္းခ်မ္း သာယာမႈေတြ
ခဏတာ တဘဝစာ ေလာင္ၿမိဳက္
အရွည္သၿဖင့္စဥ္းစားရင္ ရယ္စရာမွ်သာ
ကဲ...ပါ
မိုးမတိတ္ခင္ေတာ့
တေရးခဏအိပ္လိုက္ဦး
ေရာင္နီလာရင္ ေရွ ့ဆက္ဘို ့။

'............................'

ဆိတ္ၿငိမ္ထိုင္းမႈိင္းမႈကို
ဘယ္အရာက သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါသလဲ။
ေလေၿပထဲ ေမ်ာလြင့္လာတဲ့ အလြမ္းေတြေပါ့။
အလြမ္းေၾကာင့္ ညေနခင္းတခ်ိဳ ့မွိန္ေဖ်ာ့ တခ်ိဳ ့စူးရဲ
အလြမ္းေၾကာင့္ တခါတရံ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္ တခါေတာ့လဲ ေလရိုင္းတသုန္သုန္
တရိပ္ရိပ္ေၿပးလႊားေနတဲ့ နာရီထဲမွာ
အလြမ္းနဲ ့ေၿခစံုရပ္သူ ငါတစ္ဦးတည္းပါေပါ့လား
ေက်ာင္းေရွ ့အုတ္ခံုမွာ အၿပံဳးတဝက္နဲ ့ေတြ ့ရတတ္တဲ့ နင့္မ်က္ႏွာ
ဗန္ဒါပင္ေအာက္ ခံုတန္းလ်ားေတြမွာာ ငါ့ကို အၾကည့္ တမင္လႊဲတဲ့ နင့္မာယာ
ေက်ာင္းေရအိုးစင္မွန္ထဲက အၾကည့္စူးစူးတစ္ခါ
အိပ္မက္ထဲက ခရမ္းေရာင္ကမၻာ
စိန္ပန္းေဝတဲ့ တရာသီစာ
10 ႏွစ္တာၾကာေတာင္ ငါ့ေနာက္ေက်ာမွာ စြဲကပ္ဆဲ
ငါ့ေက်ာင္းဗလာစာအုပ္ေနာက္ေက်ာက
နင့္ပံုတူ ခဲၿခစ္ရာ
ငါဟာ နင့္အတြက္နဲ ့ ပန္းခ်ီဆရာ ၿဖစ္လာခဲ့သူ။
နင့္သူငယ္ခ်င္းေတြေရရြတ္တတ္တဲ့ နင့္အမည္
အလြမ္းနဲ ့စီၿခယ္မိ
ဘယ္ေလာက္နာၾကင္စရာေကာင္းလုိက္ေလသလဲ။
တိတ္တိတ္ေလးနားေထာင္
ဝွက္ထားတဲ့ အၿပံဳးတစ္ခု ၿဖတ္သြားတဲ့ ငလွ်င္ငယ္တစ္ခုနဲ ့အတူ
နင္နဲ ့ငါ ဆံုဘူးတဲ့ စကား
သံုးခြန္းမၿပည့္ေပမဲ့
တဘဝစာ သတိရမိတဲ့ အၿဖစ္
ဒါအခ်စ္လား။
ဒီမွာ ငါကေတာ့
အလြမ္းခါးခါးေတြ တေငြ ့ေငြ ့နဲ ့
မေမ့ရက္ေသးသူေလ။