ကိုယ္အမူအရာက သိႏိုင္တဲ့ လိမ္ညာမႈေတြ

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ တစ္ခုခု ရယူဘို ့ ၾကိဳးစားတဲ့အခါ သူဘယ္ေလာက္ပဲ မူယာမာယာ မ်ားေနေန သူ ့စီ ကေန အမွန္တရားကို ရယူသိရိွႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းေတြ ရွိပါတယ္။ ရိုးသားမႈ အၿပည့္မရွိတဲ့ အမူအရာေတြကို ေလးမ်ိဳး ခြဲၿခားစိတ္ၿဖာထားၿပီး ဒီေနရာမွာရွင္းလင္းထားပါတယ္။

အလိမ္အညာအမူအရာ 1) သူ ့ရဲ့ ေၿခက်င္းဝတ္ေနရာ တဝိုက္ကို ကုလားထိုင္ ေၿခေထာက္ေတြ ေနာက္မွာ ဝွက္ထားတတ္ၿခင္း။

လိမ္ညာမႈၿဖစ္ေၿမာက္ဘို ့အတြက္ အမွန္တရားကို မ်က္ႏွာဖံုးထပ္တပ္ရတဲ့ စိတ္မွာ တကယ့္ေလးလံတဲ့ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီးကို သယ္ပိုးထားရသလိုပါ။ ကိုယ့္ရဲ့ပကတိစိတ္ကို တြန္းလွန္လို ့ ၿပဳမူေနထိုင္ရတဲ့အတြက္ ခႏၱာကိုယ္က မတည္မၿငိမ္နဲ ့ေဖာက္လႊဲေဖာက္ၿပန္ ၿဖစ္တတ္ရတယ္လို ့ Body Language expert "Janine Driver" က ဆိုပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ သူဟာ ပိုၿပီးခိုင္မာတဲ့ ဆင္ေၿခကို ယူထားလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အခ်က္ၿပလႈံ ့ေဆာ္မႈကို ထိမ္းခ်ဳပ္ၿခင္းလဲၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။
ဒီလိုအမူအရာမ်ိဳးဟာ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့ ေနာက္ေၾကာင္းစီ ဆြဲေခၚသြားၿခင္းကို ကာကြယ္တိုက္ခိုက္တတ္ပံုမ်ိဳး လို ဆိုပါတယ္။

အလိမ္အညာအမူအရာ 2) သူ ့လက္ေတြကို အိတ္ကပ္ထဲ ရုတ္တရက္ထည့္ထားတတ္ၿခင္း။

လက္အတြင္းပိုင္းတေလွ်ာက္ဆိုတာ သက္ေတာင့္ သက္သာရွိမႈနဲ ့ ပြင့္လင္းမႈကို ၿပဆိုတာပါ။ အကယ္၍ သူလိမ္ဘို ့ၾကိဳးစားတာနဲ ့ လက္အတြင္းပိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ကို သဘာဝ အေလွ်ာက္ ဖံုးကြယ္ဘို ့ လိုအပ္လာတယ္ လို ့ Success Signals: A Guide to Reading Body language  စာအုပ္ေရးသားသူ Patti Wood က ဆိုပါတယ္။ "သူ ့လက္ေတြကို ေနာက္ဘက္မွာ ထားတတ္ၿပီးေတာ့လဲ ဖံုးကြယ္ ႏိုင္ေသးတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ေဒါသထြက္တဲ့ အမူအယာမ်ိဳးနဲ ့ ပစၥည္းေတြကို (ဥပမာ cell phone လိုမ်ိဳး) ကိုင္ရင္း ထိန္းခ်ဳပ္တတ္ေသးတယ္" တဲ့။

အလိမ္အညာအမူအရာ 3) ပုခံုး တဖက္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ဖက္စလံုး တြန္ ့ၿပတတ္ၿခင္း။

 

Driver ကဆိုပါတယ္။ လံုးဝ မၿဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၿခအေန တစ္ခုကို  သူေၿပာေနတဲ့အခါ သူကိုေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္ပါ။ ညက ငါ သူမ နဲ ့အတူရွိမေနခဲ့ပါဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေၿပာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာေပါ့။ ပုခံုးတြန္ ့ၿခင္းဟာ အမွန္တရားကို ေခ်ဖ်က္မႈၿဖစ္တတ္ၿပီး သူကလဲ သူ ့လက္ေတြကို ေနာက္ေက်ာမွာ ၾကက္ေၿခခတ္ယွက္ထားရင္ အမွန္တရားကို ဖံုးကြယ္လို ့ စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္မႈမ်ိဳးလို ့ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္တဲ့။ လိမ္ညာမႈအတြက္ စဥ္းစားေနစရာေတာင္ မလိုပဲ အလိုအေလွ်ာက္ တံု ့ၿပန္လႈံ ့ေဆာ္ လာတဲ့ အမူအယာမ်ိဳးၿဖစ္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာမရွိတဲ့ စိတ္အေၿခအေနကို ေၿဖေလွ်ာ့ ကာကြယ္နည္းမ်ိဳးလဲ ၿဖစ္ပါတယ္တဲ့။

အလိမ္အညာအမူအရာ 4) ႏႈိင္းဆ ဆင္ခ်င္ပံုနဲ ့ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ႏွာေခါင္းေအာက္မွာ ထိရံုဖိထားတတ္ၿခင္း။

ဒီလကၡဏာမ်ိဳးဟာ လိမ္ညာမႈအၿပင္ ေယာက်္ားသား အမ်ားစု ပံုမွန္သံုးေလ့သံုးထ ရွိတတ္တဲ့ အမူအယာပါ။ သူတို ့စိတ္မွာ မအီမသာၿဖစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလဲ ရွိတတ္ပါတယ္လို ့ Wood က ဆိုပါတယ္။ တစံုတရာ ေၿပာလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို သူ ့မ်က္ႏွာကို အသာအယာထိကိုင္လိုက္ရင္း သူ ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖံုးကြယ္လိုက္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ဒီကိစၥအေပၚမွာ သူမယံုၾကည္ႏိုင္ဘူး လို ့ဆိုတဲ့ body language ရယ္လို ့ ေတြးထင္စရာ ရွိေၾကာင္း Wood က ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

http://lifestyle.msn.com/relationships/staticslideshowcosmo.aspx?cp-documentid=20968527

MSN Website  မွ ဖတ္မိတာေလးကို ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါတယ္။

home sweet home

အိမ္ကို လြမ္းတယ္။

အိမ္နဲ ့ အေ၀းေရာက္ေနတဲ ့သူေတြကေတာ့ ဒီစကားေလးကို ခံစားတတ္ၾကမွာပါ။ လူေတြက စက္ရုပ္ေတြလို
အခ်ိန္ရယ္ေငြရယ္ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေအာက္ေရာက္ရတဲ ့အခါ လြမ္းစရာ အေ၀းက အိမ္ေလးကို အခါခါ စိတ္မွာ အရိပ္ထင္မိတယ္။

မနက္အိပ္ရာထရင္ ကုန္းပိုးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ပို ့ေပးတဲ့ အေဖ့ကို လြမ္းတယ္။
အေမ့ရဲ ့တတြတ္တြတ္ ဆံုးမသံနဲ ့ ထမင္းေၾကာ္ ပူပူေႏြးႏြးကို လြမ္းတယ္။
ညီမေလးရဲ ့ လက္ရာေကာင္းေကာင္းဟင္းေတြ၊ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ၿပီး
အက်ၤ ီမီးပူတိုက္ေပးတတ္တာ လြမ္းတယ္။

အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးရဲ ့ လိမၼာတတ္တာေတြ လြမ္းတယ္။

ရိုးမေတာင္ေၿခက မွိဳင္းမွိဳင္းၿပၿပ အလင္းနဲ ့ ဆိတ္ဖလူးပန္းနံ ့က အိပ္မက္မွာေတာင္ အလည္ေရာက္လာတယ္။ တပင္လံုး ၿဖဴဆြတ္ေအာင္ ပြင့္တတ္တဲ့ ယုဇနပင္က လေရာင္ေအာက္မွာ တဖိတ္ဖိတ္လက္လို ့။
အနားမွာ "ညိဳ" လို ့ေခၚတဲ ့ အခ်စ္ဆံုး ေခြးမေလးနဲ ့ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ၿပီးအိမ္ေရွ ့က ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ ၾကယ္ေတြၾကည္ ့ခဲ့ဘူးတယ္။

သီတင္းကၽြတ္မွာ တအိမ္သားလံုး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အလွဴသြားလုပ္ေနေတာ့ အိမ္ၿပန္လာၿပီး ေသာ့ေမ့ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အၿပစ္ေၾကာင့္ ေခါစာပစ္ထားတဲ ့ မုန္ ့ဆီေၾကာ္ကို ညိဳ နဲ ့ တစ္ေယာက္တ၀က္ စားခဲ့ရတာ သတိရတယ္။ အေဖ့အသံၾကားရင္ အသံစာစာနဲ ့ ဆူညံႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ ဂီးေဂၚ ဆိုတဲ ့ လည္ပင္း ရွည္ရွည္ ဘဲစံုတြဲေရာ ေနေကာင္းရဲ ့လား။

အိမ္ေရွ ့က ၀ရံတာမွာ မနက္ေၿခာက္နာရီခြဲတာနဲ ့ေရာက္လာတတ္တဲ ့ ေႏြဦးရာသီ မနက္အလင္းေရာင္ကို ခ်စ္တယ္။ ၿမက္ပင္ရွည္ေတြေပၚမွာ တြဲခိုေနတဲ ့ ႏွင္းရည္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ မီးခိုးနဲ ့ ေဆာင္းေငြ ့ ေတာင္ခိုးေတြ ေရာေနတဲ့ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္က ၿမင္ကြင္းကို ခ်စ္တယ္။

မိသားစုေတြ ဆံုတဲ့အခါ အေဖ ေၾကာ္ေကၽြးတဲ့ ဆီထမင္းကို တမ္းတမိတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အေဖနဲ ့ အတူတူသြားခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္ခရီးကို သတိရတယ္။ ဧရာ၀တီၿမစ္ကို အၿဖဴေရာင္ ဖဲၿပားေလးလိုသာ ၿမင္ရတဲ့ ေတာင္ထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တညတည္းရင္း တသက္လံုး အတြက္ အသံုး၀င္တဲ့ သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ ့ကို ေၿပာခဲ့တယ္။ ေတာလမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို ေက်ာပိုးအိပ္ ေရဘူး သယ္ရ၊ ရုိးမနားေရာက္ခါနီး မတ္ေစာက္တဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ ကုတ္ဖဲ့တက္ရနဲ ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းဘူးေလ။
ဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘုရားတည္ေနတဲ့ အဖြဲ ့အတြက္ ႏို ့ဆီလို လက္ဘက္ေၿခာက္လို ရိကၡာေၿခာက္ေတြ လာလွဴတာ။ ေတာင္ေပၚေရာက္တာနဲ ့ ၿငီးညဴမိတဲ့ ကိုယ့္ကို အေဖက ေလေအးေလးနဲ ့ေၿပာတယ္။ သမီးၾကီး တၿဖစ္ေတာက္ေတာက္ေၿပာေနရံုနဲ ့ ပိုၿပီးေနလို ့ထိုင္လို ့ေကာင္းမလာဘူး။ အဲဒီ အက်င့္က ဘာမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့အၿပင ္ တဘ၀လံုး ပါသြားႏိုင္တဲ့ အက်င့္ဆိုး။ အခုေတာင္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္စမ္း။ ဟိုမွာ ၿမင္ေနရတာ ဧရာ၀တီေလ။ သမီးေနာက္ဆို ေတာ္ရံုနဲ ့ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာက္ခ်င္မွလဲ ေရာက္မွာ။ ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးနားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းေကာင္းယူတဲ့။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေဖ့စကားဆိုရင္ ေၾကာက္လို ့နားေထာင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ ့မွာ တကယ္ကို အသံုး၀င္တဲ့ နည္းတစ္ခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ တခုခု အတားအဆီးေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်ရင္ မၿငီးညဴမိေအာင္ ေနတတ္လာခဲ့တယ္။ တၿဖစ္ေတာက္ေတာက္ကလဲ အႏႈတ္လကၡဏာမွန္း ပိုသိလာေတာ့ အေဖ့ကို ေက်းဇူး ခဏ ခဏ တင္မိတယ္။

အေဖ့ရဲ ့ မိသားစုကို ခ်စ္တဲ့ တန္ဘိုးထားတဲ့ေစတနာေၾကာင့္ ဘ၀ကေနရတာ အၿမဲလံုၿခံဳတယ္။
တေလာကလံုး လက္မခံႏိုင္တဲ့ အၿပစ္တစ္ခု (ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္) မွားခဲ့ရင္ေတာင္ ကုိယ့္ေနာက္မွာ ကိုယ့္ကို အၿမဲခ်စ္ နားလည္တဲ့ အေဖနဲ ့ အေမရွိေနတယ္လို ့ ခံစားရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုးခဲ့ဘူး။

အေမကေတာ့ အၿမဲအားေပးတဲ့သူ။ အေမက ေခတ္မွီတယ္။ ကိုယ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀မွာ တိုင္ပင္စရာက အေမပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ၊ ကိုယ္ေနမတ္မတ္ ေနတတ္ဘို ့၊ တကိုယ္ေရ သန္ ့ရွင္းဘို ့၊ စိတ္နဲ ့ မ်က္ႏွာအမူအရာ နဲ ့တြဲၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ရႊင္ရႊင္ရွိတတ္ဘို ့၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္ဘို ့၊ ပညာကို တန္ဘိုးထားဘို ့၊ တစိုက္မတ္မတ္ ၾကိဳးစားဘို ့။ အေမက ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ဆရာရင္းပါပဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ ၿဖစ္တတ္တဲ့ လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ စိတ္ကို အေမက ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ခရီးထြက္တာ၊ သီခ်င္း၊ စာအုပ္ေတြနဲ ့ ထိန္းေပးခဲ့တယ္။ အေဖေရာ အေမပါ ၀န္ထမ္းေတြၿဖစ္ေတာ့ အၿမဲေတာ့ ကိုယ့္တို ့ကို မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ယံုတယ္ ဆိုတဲ့စကားေလးကေတာ့ အၿမဲပါတယ္။ အေမဆို ပင္ပန္းရွာတယ္။ အေမက သူနာၿပဳ တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္တုိ ့ေဒသက ရခိုင္ရုိးမေတာင္ေၿခမွာ ဆိုေတာ့ ငွက္ဖ်ားေပါသေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ အရင္ကဆို ေဆးမွဴးအၿမဲ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ အေမက လံုခ်ည္တိုတို ၀တ္ၿပီး အမ်ိဳးသားေဆာင္၊ ၿပင္ပလူနာဌာန နဲ ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ေတြကို ေခါက္တံု ့ေခါက္ၿပန္ round ၿပီး အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ အေရးေပၚ အေၿခအေနေၾကာင့္ ၿပည္ေဆးရံု ကို လူနာသြားပို ့တဲ့သူေတြနဲ ့ ေဆးရံုမွာ medical cover ေတြ မရွိတဲ့ အခါမ်ားေပါ့။ အေမက အလုပ္အရမ္းလုပ္တယ္။ အလုပ္နဲ ့ လက္ၿပတ္တယ္ကို မရွိဘူး။ ေစတနာလဲေကာင္းတယ္။ အေၿပာအဆိုကလဲ ႏူးညံ့တယ္။ႏွစ္30 ေလာက္ရွိတဲ့ ေဆးပညာအေတြ ့အၾကံဳရွိတယ္။ အေမ့ေဘးမွာ ေနရရင္ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္သြားရင္ အေမက လက္သည္းညွပ္ေပးတုန္း။ ထမင္းခြံ ့တုန္း။ ေနမေကာင္းရင္ အေမ့ကိုပဲ phone ဆက္ၿပီးေမးတယ္။ အေမ on ေပးတဲ့ေဆးပဲ သက္သာတယ္လို ့ထင္မိတာကိုး။ အေမေဆးထိုးေပးရင္ လံုး၀မနာဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က မိသားစုနဲ ့ေ၀းေနရတာ 10 ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတုန္းကလဲ အလုပ္ထဲ
နစ္ေနတာနဲ ့အိမ္ကို တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္သာေရာက္တယ္။ အခုေတာ့ ပိုၿပီးေ၀းရၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၿမဲနီးပါတယ္။

အိမ္ကိုလြမ္းတဲ ့ အလြမ္းနာက ကိုယ့္အတြက္ ခြန္အားပါ။

အေမ့အိမ္ကိုလြမ္းတယ္

ဒီအခ်ိန္ဆို အိမ္ေရွ ့က ယုဇန ပင္မွာ တစ္ပင္လံုးေဖြးေဖြးလႈပ္လို ့ တလမ္းလံုး ေမႊးပ်ံ ့ေနလိမ့္မယ္။
ငါ့ေမြးေန ့ တစ္ႏွစ္ၿပည့္က စိုက္ခဲ့တဲ့ အုန္းပင္က အုန္းလက္ေတြ ေလတိုးသံဟာလည္း သန္းေခါင္ယံမွာ တိုးပ် ၿငိမ့္သက္ ရွိလိမ့္မယ္။
ရွဥ့္မတက္ပန္း နဲ ့ ဝါးေရာင္းပန္းတို ့ကလဲ ဝါတြင္းမိုးေၾကာင့္ အိမ္ေရွ ့ၿခံစည္းရိုးမွာ တအံုတခဲ ႏြယ္တန္းေနလိမ့္မယ္။
အေမ့လက္ရာ ပန္းေရာင္ႏွင္းဆီပန္း အဝါေရာင္ နဲ ့ အညိဳေရာင္ ယွက္တဲ့ ပင့္ကူသစ္ခြ အဝါေရာင္ ေရႊကူ သစ္ခြ အၿဖဴ အညိဳၾကား မ်က္လံုးၿပဴးၿပဴးေလးနဲ ့ သစ္ခြ ပန္းေရာင္ အနီေရာင္ အၿဖဴေရာင္ ယွက္တဲ့ ပိန္းပန္း။
ေနာက္ၿပီး ဆိတ္ဖလူး ပန္း။
ကၽြန္မ အၾကိဳက္ဆံုးက ဆိတ္ဖလူးပန္းပါပဲ။တစ္ပင္လံုး ရွိသမွ် အားပါးတရ ပြင့္ၿပီး ေၾကြ။
ေနာက္ၿပီး အေမ့အိမ္မွာ ဘာစားစား အလြန္ အစပ္တည့္လွပါတယ္။

လသာတဲ့ေန ့

ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။
ၿပတင္းတံခါးမွန္အတိုင္း ၾကမ္းၿပင္ေပၚဖိတ္လွ်ံက်ေနတဲ့ လေရာင္က တခန္းလံုး လင္းခ်င္းလို ့။
ေအးစက္တဲ့အခန္းရဲ့ အေငြ ့အသက္က မႏွစ္ၿမိဳ ့စရာ။
အေႏြးထည္ တစ္ထည္ထပ္ဝတ္ရင္း အခန္းၿပင္ထြက္လာခဲ့မိတယ္။
စိတ္မွတ္မဲ့စြာ အ၀င္ သစ္သားတံခါး တစ္ထပ္၊ သံတခါး တစ္ထပ္ပါ တိတ္တဆိတ္ ဖြင့္မိရင္း တိုက္ေအာက္ထပ္အထိ ဆင္းခဲ့မိပါတယ္။
လေရာင္က်ေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမက ေန ့လည္ခင္းထက္ ပိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေကာင္းပါတယ္။
ေရတံခြန္ေသးေသးေလး စီမွ ေရက်သံ ၿငင္ၿငင္သာသာကလဲ ပိုၿပီးသာယာေနပါတယ္။
ေရကန္ထဲက မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တၿဖည္းၿဖည္းကူးခတ္ေနတဲ့ ငါးကေလးေတြကိုၾကည့္ရတာလဲ အသံတိတ္ရုပ္ရွင္ တစ္ခုလို။
ဆက္ၿပီး ေရကူးကန္ စီ အထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ခံုတန္းလ်ား အၿဖဴေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။
ေရကူးကန္ကို စီးမိုးထားတဲ့ အထပ္ၿမင့္တိုက္ေတြၾကားက လ,ကို ၿမင္ေနရပါတယ္။
အရာရာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို ့။
ၿပင္ပက ဆူညံမႈေတြ ၿငိမ္ဆိတ္သြားတဲ့ အခိုက္ ကိုယ္တြင္းက ဆူညံေနတဲ့ စိတ္အလွ်င္ကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။
လြမ္းတယ္။ အေဖ နဲ ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ခ်စ္ေသာ အမိေၿမ ကို လြမ္းတယ္။
ညီမငယ္ နဲ ့ေမာင္ငယ္ ကိုလြမ္းတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းတယ္။
အပူအပင္မရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန ့ရက္ေတြကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ရည္းစား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ကိုလြမ္းတယ္။
ရခိုင္ရိုးမ နဲ ့ ဧရာဝတီ ကိုလြမ္းတယ္။
ပုဂံၿမိဳ  ့ေတာ္ကိုလြမ္းတယ္။

အဲဒီေန ့က စၿပီး လသာတဲ့ေန ့ေတြမွာ လမ္းထြက္မေလွ်ာက္မိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။
မဟုတ္ရင္ လေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို တၿခားသူေတြ ၿမင္ရင္ တမ်ိဳးတမည္ အထင္ခံေနရမွာ စိုးမိလို ့ပါ။

ဘယ္ေတာ့လဲ

ဒီ၀ါဆို
မိုးၿပိဳတဲ့ေတာင္ညိဳ။
ယူကလစ္ပင္ေၿခရင္းက
ခုႏွစ္လႊာသက္တန္ ့
ေရႊၿခည္ဖ်န္းယွက္။
ဆိတ္ဖလူးပြင့္တို ့ေၾကြမည္
ညေလညွင္းေအးလွသည္။
တစ္လွည့္တစ ေၿပာလွည့္
မိသားစုဝိုင္းဖြဲ ့။
လြမ္းလွသည္
ဆီထမင္း ဝါဝင္း
လမင္းႏွင့္ အၿပိဳင္။
မ်က္ရည္စိုပိုလို ့ကဲ
အခုေတာ့
တကိုယ္တည္း။
အိမ္လြမ္းတဲ ့ အနာ
ေၿဖစရာ မရွိ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ထားရာ
ၾကာေလ ေဝး၏ .........................

Space

My Space at Home and office

ဘယ္အခ်ိန္သြားရမယ္မွန္းမသိေပမဲ့ တေန ့ေတာ့သြားရမွာေသခ်ာတဲ့ ငါရဲ့ တေနရာစာကေရာ ဘယ္လိုရွိေနမလဲ???????????