ည ၁၁ နာရီေက်ာ္ပါၿပီ။
ၿပတင္းတံခါးမွန္အတိုင္း ၾကမ္းၿပင္ေပၚဖိတ္လွ်ံက်ေနတဲ့ လေရာင္က တခန္းလံုး လင္းခ်င္းလို ့။
ေအးစက္တဲ့အခန္းရဲ့ အေငြ ့အသက္က မႏွစ္ၿမိဳ ့စရာ။
အေႏြးထည္ တစ္ထည္ထပ္ဝတ္ရင္း အခန္းၿပင္ထြက္လာခဲ့မိတယ္။
စိတ္မွတ္မဲ့စြာ အ၀င္ သစ္သားတံခါး တစ္ထပ္၊ သံတခါး တစ္ထပ္ပါ တိတ္တဆိတ္ ဖြင့္မိရင္း တိုက္ေအာက္ထပ္အထိ ဆင္းခဲ့မိပါတယ္။
လေရာင္က်ေနတဲ့ ကြန္ကရစ္လမ္းမက ေန ့လည္ခင္းထက္ ပိုၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေကာင္းပါတယ္။
ေရတံခြန္ေသးေသးေလး စီမွ ေရက်သံ ၿငင္ၿငင္သာသာကလဲ ပိုၿပီးသာယာေနပါတယ္။
ေရကန္ထဲက မီးအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တၿဖည္းၿဖည္းကူးခတ္ေနတဲ့ ငါးကေလးေတြကိုၾကည့္ရတာလဲ အသံတိတ္ရုပ္ရွင္ တစ္ခုလို။
ဆက္ၿပီး ေရကူးကန္ စီ အထိ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး ခံုတန္းလ်ား အၿဖဴေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္ပါတယ္။
ေရကူးကန္ကို စီးမိုးထားတဲ့ အထပ္ၿမင့္တိုက္ေတြၾကားက လ,ကို ၿမင္ေနရပါတယ္။
အရာရာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လို ့။
ၿပင္ပက ဆူညံမႈေတြ ၿငိမ္ဆိတ္သြားတဲ့ အခိုက္ ကိုယ္တြင္းက ဆူညံေနတဲ့ စိတ္အလွ်င္ကို သတိထားလိုက္မိပါတယ္။
လြမ္းတယ္။ အေဖ နဲ ့ အေမ့ကို လြမ္းတယ္။
ခ်စ္ေသာ အမိေၿမ ကို လြမ္းတယ္။
ညီမငယ္ နဲ ့ေမာင္ငယ္ ကိုလြမ္းတယ္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းတယ္။
အပူအပင္မရွိ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ ေန ့ရက္ေတြကို လြမ္းတယ္။
ငယ္ရည္းစား တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ကိုလြမ္းတယ္။
ရခိုင္ရိုးမ နဲ ့ ဧရာဝတီ ကိုလြမ္းတယ္။
ပုဂံၿမိဳ ့ေတာ္ကိုလြမ္းတယ္။
အဲဒီေန ့က စၿပီး လသာတဲ့ေန ့ေတြမွာ လမ္းထြက္မေလွ်ာက္မိေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။
မဟုတ္ရင္ လေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္လည္ရြဲနဲ ့မိန္းမ တစ္ေယာက္ကို တၿခားသူေတြ ၿမင္ရင္ တမ်ိဳးတမည္ အထင္ခံေနရမွာ စိုးမိလို ့ပါ။
No comments:
Post a Comment