ဘဝရဲ့ေပါင္မုန္ ့၊ ဘဝရဲ့အရိပ္၊ ဘဝရဲ့ ဗီတာမင္

ဘဝရဲ့ေပါင္မုန္ ့က အလုပ္။ ဘဝရဲ့ ပ်ားရည္က အခ်စ္။ ဘဝရဲ့ ဆားက ..... စသည္ၿဖင့္ ဖတ္ဘူးမွတ္ဘူးတဲ့ စာသားေလးတစ္ခုပါ။ အလြန္ၾကိဳက္ေပမဲ့ စာေရးသူကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ကမ ၻာ့စာေပနယ္မွာေတာ့ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈရွိတဲ့ စာေရးဆရာမၾကီး တစ္ေယာက္ဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အလုပ္ဟာ အဆာေၿပေစတဲ့ ေပါင္မုန္ ့ဆိုတာထက္ကို ပိုပါတယ္။ အလုပ္က ကၽြန္မရဲ့ စိတ္နဲ ့ကိုယ္ က်န္းမာေရးကို ထိန္းညွိေပးပါတယ္။ မရွိမၿဖစ္ေန ့တိုင္းစားေနရတဲ့ အစားအစာ တစ္ခုလို အလုပ္လုပ္ဘို ့လိုအပ္ေနပါတယ္။ အလုပ္က ကိုယ့္ရဲ့ ego အၿပင္ image ကိုပါ အေရာင္အေသြး တင္ေပးေနသလိုပါပဲ။ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ ့ ကိုယ္ဝါသနာ ပါတာနဲ ့ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ အလုပ္ ထပ္တူက်ဘို ့ အခ်ိန္ေတြ အေတြ ့အၾကံဳေတြ ေငြေတြ နဲ ့ရင္းႏွီး ေစာင့္ဆိုင္းရသလို တခါတေလမွာလဲ ေစာင့္ဆိုင္းတိုင္း လက္ေတြ ့ၿဖစ္မလာတတ္တာမ်ိဳးလဲ ၾကံဳတတ္ပါတယ္။

၁၀ တန္းေအာင္,စကေတာ့ GTI ဆိုတာ အေမ နဲ ့ အေဒၚ က တက္ဆိုလို ့ ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ခုပါ။ ဒါေပမဲ့ ေနာင္ေတာ့ ကၽြန္မကို အိပ္မက္ေတြ မက္တတ္ေအာင္ အုတ္ၿမစ္ခ်ေပးခဲ့တဲ့ ေနရာ ၿဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ဘဝ ရဲ့ အေပ်ာ္ရႊင္ဆံုး အတက္ၾကြဆံုး အလြတ္လပ္ဆံုး အခ်ိန္တစ္ခု ရခဲ့တာက အၿမတ္ထဲက ထပ္တိုးၿမတ္ တစ္ခုေပါ့ေလ။

GTI Final Year မွာ ကၽြန္မတို ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေက်ာင္းၿပီးရင္ ဘာလုပ္ၾကမလဲလို ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့တဲ့ ညေနကို သတိရပါတယ္။

ၿပည္ၿမိဳ  ့ရဲ့ ဧရာဝတီ ၿမစ္ကမ္းေဘးက အေၾကာ္ဆိုင္ေလးမွာပါ။

ဆယ္ေက်ာ္သက္မွ်သာ ရွိေသးတဲ့ ကၽြန္မတို ့ ကိုယ္တိုင္ မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ ေတြေဝ ေငးေမာရင္း နဲ ့ပဲ အေၿဖမထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မတို ့ အရပ္နားနီးတဲ့ ႏိုင္ငံပိုင္ စက္ရံုတစ္ခုမွာ Field ဆင္းၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

စက္ရံုရဲ့ ေအးေဆးတဲ့ လည္ပတ္မႈက အမ်ားၾကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့မိတဲ့ ကၽြန္မကို အံ့အားသင့္ အရႈိက္ထိေစပါတယ္။ ဟင့္အင္း ကၽြန္မ ဒီမွာ အလုပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး ဆိုေတာ့ အေဖနဲ ့ သေဘာထား ကြဲလြဲခဲ့ပါတယ္။ ငိုလိုက္ စကားမေၿပာပဲ ေနလိုက္နဲ ့ ဘာဆံုးၿဖတ္ခ်က္မွ မၿပင္ဆင္ရေသးခင္ ဝုန္းကနဲ ရန္ကုန္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူဘဝရဲ့ အိပ္မက္ေတြ ပ်က္လု ခမန္း ေနဘို ့စားဘို ့ ၾကိဳးစားရပ္တည္ရပါတယ္။ ပန္းဆိုးတန္းက စာအုပ္ဆိုင္မွာ ၿဖတ္သြားၿဖတ္လာရင္း အလုပ္ေၾကာ္ၿငာေတြ  ့လို ့ ဝင္ေလွ်ာက္တာနဲ ့ တစ္လ ၃၀၀၀ ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခု ရခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မက Language နဲ ့ Technical စာအုပ္စင္ကို ကိုင္ရၿပီး  ကၽြန္မ မႏွစ္သက္တဲ့ အေရာင္းစာေရး အလုပ္ကို စာအုပ္ အၿမည္းေတြနဲ ့ အစားထိုး ၾကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္လာတဲ့ အေမက ေပေပစုတ္စုတ္ ကၽြန္မကို ေတြ ့တဲ့ အခါ မ်က္ရည္က်ပါတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ဒီအလုပ္က ညေန ၆ နာရီ အထိပဲၿဖစ္လို ့ ညေနသင္တန္း တက္ရင္ ရတယ္ဆိုၿပီး ေနေပ်ာ္ဘို ့ၾကိဳးစားခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရဲ့ ရပ္တည္မႈအတြက္ အလုပ္ဟာ မရွိမၿဖစ္ အသက္ဆက္ေဆးပါ။ ဘယ္လိုပဲ လစာနဲၿပီး ပင္ပန္းဆင္းရဲ ပါေစ ကၽြန္မရဲ့ ပထမဆံုး ေလွကားထစ္အတြက္ အလြန္လိုအပ္မႈ တစ္ခုၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ အေမမုန္ ့ဘိုးနဲ ့ ၿခစ္ခ်ဳပ္ၿပီး ညေနပိုင္း ကြန္ၿပဴတာ အေၿခခံသင္တန္းကို ၾကက္ေၿခနီ အေဆာက္အဦ မွာရွိတဲ့ KMD မွာ တက္ခဲ့ပါတယ္။ KMD က ေပးတဲ့ ေအာင္လက္မွတ္ရတဲ့ေန ့မွာပဲ ကၽြန္မ စာအုပ္ဆိုင္ အလုပ္က ၿပဳတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မ အေၿပးအလႊား အလုပ္ရွာရၿပန္ပါတယ္။ အလုပ္ကလဲ ေတာ္ေတာ္နဲ ့ မရႏိုင္ေတာ့ လက္ဝတ္လက္စား ေရာင္းရင္း ေၿဖရွင္းရပါတယ္။ ၂ လေလာက္ေနမွ ဘုရင့္ေနာင္လမ္းဆံုက လယ္ထြန္စက္ေတြ ေရာင္းတဲ့ company မွာ အလုပ္ရပါတယ္။ လစာ ၆၀၀၀ နဲ ့ပါ။ အလုပ္ပိုင္ရွင္မမက စီစဥ္ေပးတဲ့ အတြက္ မ်ားေသာအားၿဖင့္ ေန ့လည္စာကို ရံုးမွာစားရတာ မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မလိုခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ေရာက္ဘို ့ေရးေရးေပၚလာတဲ့ လမ္းစတစ္ခုပါ။ မီးစက္အင္ဂ်င္ေတြ ေရာင္းတဲ့ company ၿဖစ္ေလေတာ့ engineering အေၾကာင္း ၿပန္ေလ့လာ ဖတ္မွတ္ရပါတယ္။ ေဖာက္သည္အမ်ားစုက လယ္သမားေတြ ၿဖစ္ေလေတာ့ သူတို ့ေၿပာတဲ့ အရပ္အေခၚအေဝၚနဲ ့ ကိုယ့္အသံုးအႏံႈး စပ္ဟပ္ marketing ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္က မိေဝး ဖေဝးကၽြန္မကို အရိပ္လိုမိုးၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာလဲ ၃ လေလာက္သာ ၾကာရွည္ၿပီး လႈိင္သာယာက Packaging စက္ရံုတစ္ခုမွာ Maintenance staff အေနနဲ ့ အလုပ္ရလို ့ေၿပာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအလုပ္ကေတာ့ ကၽြန္မ အိပ္မက္ေတြကို ေၿမေတာင္ေၿမွာက္ သီးပြင့္ေစတဲ့ ေနရာပါ။ ၇ ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဲဒီမွာ အလုပ္လုပ္ၿဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အလုပ္က ကၽြန္မကို ရင့္က်က္ေစ၊ ပိုၿပီးလဲ ယံုၾကည္မႈရွိေစပါတယ္။

ဒီလိုနဲ ့ ေရၿခားေၿမၿခားမွာ အလုပ္လုပ္ရေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္အေပၚ အရင္က အားကိုးအားထား တြယ္တာခဲ့တာေတြထက္ ပိုမက္ေမာ သေဘာက်ပါတယ္။ ကၽြန္မအတြက္ ေန ့တိုင္း Learning အနည္းဆံုး တစ္ခု ႏွစ္ခုက အလုပ္မွာ ေစာင့္ၾကိဳေနတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကို လြမ္းတဲ့အနာဟာ အလုပ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ အလုပ္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီအတြင္း အနားေတာင္ မသီတတ္ပါဘူး။ အသဲကြဲတာ၊ စိတ္ပူပင္တာ၊ ပင္ပန္း နာၾကင္မႈေတြဟာ အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း ေမ့ေပ်ာက္လို ့ေနတတ္ပါတယ္။ အလုပ္က ၿပန္လာရင္လဲ တေနကုန္ စိတ္ေရာလူေရာ လႈပ္ရွားတတ္ၾကြမႈေတြ အတြက္ အဝတ္ပံုတစ္ခုလို ေပ်ာ့ေခြၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ၿခင္းသို ့ေရာက္တတ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အလုပ္ဟာ အနာက်က္ေဆး အိပ္ေဆး တစ္ခုပါ။