ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ခဲ့သူ

Mr. Bean ရဲ့ Johnny English မွာ ေဆးရံုဘယ္ေနရာမွာရွိမွန္းမသိတာနဲ ့ကားလမ္းအတိုင္း ရဟတ္ယာဥ္ ေမာင္းလာရင္း ရွာရင္း ကားေတြ အဝိုင္းမွာ ေကြ ့ရင္ သူပါ ရဟတ္ယာဥ္လိုက္ေကြ ့ေမာင္းတဲ့ Bean ကိုရယ္ခဲ့ရတယ္။ အသက္ - နင္မွတ္မိဦးမလား။ အဲဒါမ်ိဳး ငါတို ့ ၿဖစ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ၾကာခဲ့ၿပီ ၁၁ႏွစ္ေတာင္။ ဒုတိယႏွစ္ စာေမးပြဲ ေတြၿပီးလို ့ အိမ္မၿပန္ခင္တရက္။ ငါတို ့ အဖြဲ ့ကို နင္ပဲ ဘာေကၽြးမေလး ညာေကၽြးမေလးနဲ ့ စားေသာက္ဆိုင္ လိုက္ရွာခဲ့ၾကတယ္။ ၿပည္ၿမိဳ ့ရဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေၾကးရုပ္အဝိုင္းဆိုတာ ခပ္ေသးေသးရယ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္သြားတဲ့ ရခိုင္ဘက္ဆင္းတဲ့ ေရႊေတာင္လိုင္းကားေတြ ၿဖတ္တဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ရႈပ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ နင္ အဲဒီအဝိုင္းကို တစ္ေယာက္တည္း သံုးပါတ္ ပါတ္ၿပီး ကားေရွာင္တာေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ လြန္တာေပါ့။ ငါတို ့ေတာင္ ေရာေယာင္ၿပီး နင့္ေနာက္က ႏွစ္ပါတ္ေလာက္ လိုက္ၿပီး စက္ဘီးနင္းလိုက္ၾကေသး။
Final ေရာက္ေတာ့ စာေမးပြဲ အၿပီး နင္... ငါတို ့ကို လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ ေယာင္ေယာင္ဝဲလို ့။ ငါတို ့တဖြဲ ့လံုးကလဲ စာေမးပြဲအၿပီးမွာ အိမ္ၿပန္ဘို ့ မစဥ္းစားအားေသးပဲ ေပ်ာ္စရာ အမွတ္တရ တခုခုလုပ္ဘို ့သာ စိတ္ေစာေနတာေလးေတြ ရပ္ၿပီး နင့္ကို စိတ္ထဲလဲ မေကာင္းစြာ တကယ္လဲ နင့္ခင္မင္မႈကို သတိရမိရင္း ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ နာရီဝက္ေလာက္ ငါတို ့အေဆာင္ေရွ ့မွာ နင့္နဲ ့ တို ့အဖြဲ ့ အခ်ိန္ၿဖဳန္းၿပီး နင္ စက္ဘီးေလး နင္းရင္းၿပန္သြားတယ္။ ငါတို ့လဲ ရုတ္ရုတ္စုစု ကိုယ့္အစီအစဥ္ ကိုယ္ၿပန္ စ ၾကတာေပါ့။ ဟင္းေတြခ်က္ၿပီး ထမင္းတူတူစားၾကမယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၾကမယ္။ ဂစ္တာတီး သီခ်င္းဆိုၾကမယ္။ ဒီတညလံုး မအိပ္ပဲ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေပးၾကမယ္ေပါ့။ သိပ္မၾကာေသးဘူး။ တို ့အေဆာင္ရွင္ ဖြားဖြားက လာေၿပာၿပန္တယ္။ EC ကသူငယ္ခ်င္းေတြ ၿခံဝ မွာ ႏႈတ္ဆက္မဲ့သူ ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ဘယ္သူလဲ ။ နင္ပဲ ၿဖစ္ေနၿပန္တယ္။ ငါတို ့ နဲနဲေလးေတာ့ နင့္ကို ေဒါသထြက္ခ်င္ေနေပမဲ့ နင့္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ထပ္ႏႈတ္ဆက္ၾကၿပန္တယ္။ နင္တကယ္ ဝမ္းနည္းေနပံု နဲ ့ ဆိုေတာ့လဲ စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္သြားၿပန္ရင္းနဲ ့။ ခန ေနေတာ့ နင္ၿပန္သြားတယ္။ ငါတို ့ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္ မ်က္ေမွာင္က်ဳတ္ရင္း မ်က္လံုးေတြ ပုတ္ခတ္ ပုတ္ခတ္လုပ္ စဥ္းစားရင္း။ ငါတို ့ေရခ်ိဳးၾက။ အလွၿပင္ၾက။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စ ေနာက္ရင္း ေအာ္ဟစ္ၾက။ မနက္ၿဖန္မွာ ငါတို ့မခြဲရေသးတဲ့အတိုင္း။ ၿမိဳ ့ေသးေသးေလးထဲ အႏွံ ့သြားၾကတယ္။ ညေစ်းမွာ ဝယ္တာ မဝယ္တာ ထား။ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ၿမစ္ေရနံ ့ နဲနဲညွီတဲ့ ကမ္းနားလမ္းမွာ ပုခံုးခ်င္းထိတားရင္း ေငးေမာၾက။ ေရႊဆံေတာ္ဘုရားရဲ့ ေထာင့္တဘက္ ဆယ္ထပ္ၾကီးဘက္က ပိုက္ဆံလွဴတဲ့ ဆံုလည္ဝိုင္းမွာ ကိုယ္ဆုေတာင္းထားတဲ့ ဖလားထဲထိ ေရာက္ေအာင္ သံဆကာထဲ အတင္းလွမ္း ပိုက္ဆံထည့္ၾက။ ရိုးမဘက္မွာ ေနဝင္သြားတဲ့အထိ ဘုရားရင္ၿပင္ေပၚက ေစာင့္ၾကည့္ၾကနဲ ့ ငါတို ့ၿပန္လာေတာ့ လမ္းမီးေတြေတာင္ လင္းေနၿပီ။အေဆာင္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ပြဲအတြက္ စားဘို ့ေသာက္ဘို ့ၿပင္ဆင္ရင္း EC အဖြဲ ့ ဧည့္သည္တဲ့။ နင္ပဲေလ။ ဒီတခါ ငါတို ့အားလံုး နင့္ကို မႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အားလံုး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ လႊဲခ် ေရွာင္ဖယ္ရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ လာလာၾကီး ကပဲ ေခါင္းငိုက္စိုက္ နဲ ့ထြက္သြားေပးရွာတယ္။ ငါပဲ အနစ္နာ ခံလိုက္ပါေတာ့မယ္တဲ့။
ေမွာင္လာတာနဲ ့ၿခင္ကိုက္တတ္တာ ၿပည္က ထံုးစံပဲေလ။ နင့္အတြက္နဲ ့ လာလာၾကီး ဘယ္လိုေတြ ေပးဆပ္ခဲ့ရလဲ နင္မွတ္မိလား။ သူ ့ခမ်ာ ေၿခေထာက္ကို တစ္ဘက္ၿပီး တစ္ဘက္ မနားတမ္း ေၿမွာက္ရင္း လႊဲရင္း ခုန္ရင္း နင့္ႏႈတ္ဆက္စကားကို ငါတို ့ကိုယ္စား နားေထာင္ေပးခဲ့ရတယ္။ ငါတို ့ေတြကလဲ ထမင္းစားမေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ အရင္စားႏွင့္ၾက ေပါ့ေလ။ အခုေတာ့လဲ ေတြးမိေတာ့ ၿပံဳးရတယ္။ ဒီႏႈတ္ဆက္ပြဲကို ငါ ခပ္ေရးေရးသာၿဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။
အစ ေဖာ္ေပးတဲ့ စု ။ အားလံုးကိုယ္စား ေရွ ့တန္းက ပါဝင္ေပးခဲ့တဲ့ လာလာ။ ငါတို ့အဖြဲ ့နဲ ့ အခုထိ ရန္ၿဖစ္လိုက္ ၿပန္ခ်စ္လိုက္ နင္ " သက္ထြန္းေအာင္"။ ငါတို ့ ဆံုဆည္းမႈ အမွတ္တရ။