home sweet home

အိမ္ကို လြမ္းတယ္။

အိမ္နဲ ့ အေ၀းေရာက္ေနတဲ ့သူေတြကေတာ့ ဒီစကားေလးကို ခံစားတတ္ၾကမွာပါ။ လူေတြက စက္ရုပ္ေတြလို
အခ်ိန္ရယ္ေငြရယ္ထိန္းခ်ဳပ္မွဳေအာက္ေရာက္ရတဲ ့အခါ လြမ္းစရာ အေ၀းက အိမ္ေလးကို အခါခါ စိတ္မွာ အရိပ္ထင္မိတယ္။

မနက္အိပ္ရာထရင္ ကုန္းပိုးၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ပို ့ေပးတဲ့ အေဖ့ကို လြမ္းတယ္။
အေမ့ရဲ ့တတြတ္တြတ္ ဆံုးမသံနဲ ့ ထမင္းေၾကာ္ ပူပူေႏြးႏြးကို လြမ္းတယ္။
ညီမေလးရဲ ့ လက္ရာေကာင္းေကာင္းဟင္းေတြ၊ ခဏခဏ စိတ္ေကာက္ၿပီး
အက်ၤ ီမီးပူတိုက္ေပးတတ္တာ လြမ္းတယ္။

အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးရဲ ့ လိမၼာတတ္တာေတြ လြမ္းတယ္။

ရိုးမေတာင္ေၿခက မွိဳင္းမွိဳင္းၿပၿပ အလင္းနဲ ့ ဆိတ္ဖလူးပန္းနံ ့က အိပ္မက္မွာေတာင္ အလည္ေရာက္လာတယ္။ တပင္လံုး ၿဖဴဆြတ္ေအာင္ ပြင့္တတ္တဲ့ ယုဇနပင္က လေရာင္ေအာက္မွာ တဖိတ္ဖိတ္လက္လို ့။
အနားမွာ "ညိဳ" လို ့ေခၚတဲ ့ အခ်စ္ဆံုး ေခြးမေလးနဲ ့ႏွစ္ေယာက္ယွဥ္ၿပီးအိမ္ေရွ ့က ခံုတန္းလ်ားေလးမွာ ၾကယ္ေတြၾကည္ ့ခဲ့ဘူးတယ္။

သီတင္းကၽြတ္မွာ တအိမ္သားလံုး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အလွဴသြားလုပ္ေနေတာ့ အိမ္ၿပန္လာၿပီး ေသာ့ေမ့ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အၿပစ္ေၾကာင့္ ေခါစာပစ္ထားတဲ ့ မုန္ ့ဆီေၾကာ္ကို ညိဳ နဲ ့ တစ္ေယာက္တ၀က္ စားခဲ့ရတာ သတိရတယ္။ အေဖ့အသံၾကားရင္ အသံစာစာနဲ ့ ဆူညံႏႈတ္ဆက္တတ္တဲ့ ဂီးေဂၚ ဆိုတဲ ့ လည္ပင္း ရွည္ရွည္ ဘဲစံုတြဲေရာ ေနေကာင္းရဲ ့လား။

အိမ္ေရွ ့က ၀ရံတာမွာ မနက္ေၿခာက္နာရီခြဲတာနဲ ့ေရာက္လာတတ္တဲ ့ ေႏြဦးရာသီ မနက္အလင္းေရာင္ကို ခ်စ္တယ္။ ၿမက္ပင္ရွည္ေတြေပၚမွာ တြဲခိုေနတဲ ့ ႏွင္းရည္ေတြကို ခ်စ္တယ္။ မီးခိုးနဲ ့ ေဆာင္းေငြ ့ ေတာင္ခိုးေတြ ေရာေနတဲ့ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္က ၿမင္ကြင္းကို ခ်စ္တယ္။

မိသားစုေတြ ဆံုတဲ့အခါ အေဖ ေၾကာ္ေကၽြးတဲ့ ဆီထမင္းကို တမ္းတမိတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသူ ဘ၀က အေဖနဲ ့ အတူတူသြားခဲ့တဲ့ ေတာင္တက္ခရီးကို သတိရတယ္။ ဧရာ၀တီၿမစ္ကို အၿဖဴေရာင္ ဖဲၿပားေလးလိုသာ ၿမင္ရတဲ့ ေတာင္ထိပ္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တညတည္းရင္း တသက္လံုး အတြက္ အသံုး၀င္တဲ့ သင္ခန္းစာ တခ်ိဳ ့ကို ေၿပာခဲ့တယ္။ ေတာလမ္းၾကမ္းၾကမ္းကို ေက်ာပိုးအိပ္ ေရဘူး သယ္ရ၊ ရုိးမနားေရာက္ခါနီး မတ္ေစာက္တဲ့ ေက်ာက္ေတာင္ေပၚ ကုတ္ဖဲ့တက္ရနဲ ့ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စိတ္ကူးယဥ္စရာ မေကာင္းဘူးေလ။
ဒီေတာင္ေပၚမွာ ဘုရားတည္ေနတဲ့ အဖြဲ ့အတြက္ ႏို ့ဆီလို လက္ဘက္ေၿခာက္လို ရိကၡာေၿခာက္ေတြ လာလွဴတာ။ ေတာင္ေပၚေရာက္တာနဲ ့ ၿငီးညဴမိတဲ့ ကိုယ့္ကို အေဖက ေလေအးေလးနဲ ့ေၿပာတယ္။ သမီးၾကီး တၿဖစ္ေတာက္ေတာက္ေၿပာေနရံုနဲ ့ ပိုၿပီးေနလို ့ထိုင္လို ့ေကာင္းမလာဘူး။ အဲဒီ အက်င့္က ဘာမွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့အၿပင ္ တဘ၀လံုး ပါသြားႏိုင္တဲ့ အက်င့္ဆိုး။ အခုေတာင္ေပၚကေန လွမ္းၾကည့္စမ္း။ ဟိုမွာ ၿမင္ေနရတာ ဧရာ၀တီေလ။ သမီးေနာက္ဆို ေတာ္ရံုနဲ ့ေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရာက္ခ်င္မွလဲ ေရာက္မွာ။ ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးနားၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းေကာင္းယူတဲ့။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေဖ့စကားဆိုရင္ ေၾကာက္လို ့နားေထာင္လိုက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ ့မွာ တကယ္ကို အသံုး၀င္တဲ့ နည္းတစ္ခုၿဖစ္ခဲ့တယ္။ တခုခု အတားအဆီးေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္က်ရင္ မၿငီးညဴမိေအာင္ ေနတတ္လာခဲ့တယ္။ တၿဖစ္ေတာက္ေတာက္ကလဲ အႏႈတ္လကၡဏာမွန္း ပိုသိလာေတာ့ အေဖ့ကို ေက်းဇူး ခဏ ခဏ တင္မိတယ္။

အေဖ့ရဲ ့ မိသားစုကို ခ်စ္တဲ့ တန္ဘိုးထားတဲ့ေစတနာေၾကာင့္ ဘ၀ကေနရတာ အၿမဲလံုၿခံဳတယ္။
တေလာကလံုး လက္မခံႏိုင္တဲ့ အၿပစ္တစ္ခု (ေၿခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္) မွားခဲ့ရင္ေတာင္ ကုိယ့္ေနာက္မွာ ကိုယ့္ကို အၿမဲခ်စ္ နားလည္တဲ့ အေဖနဲ ့ အေမရွိေနတယ္လို ့ ခံစားရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လဲ ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မဆိုးခဲ့ဘူး။

အေမကေတာ့ အၿမဲအားေပးတဲ့သူ။ အေမက ေခတ္မွီတယ္။ ကိုယ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀မွာ တိုင္ပင္စရာက အေမပဲ။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ၊ ကိုယ္ေနမတ္မတ္ ေနတတ္ဘို ့၊ တကိုယ္ေရ သန္ ့ရွင္းဘို ့၊ စိတ္နဲ ့ မ်က္ႏွာအမူအရာ နဲ ့တြဲၿပီး ၿပံဳးၿပံဳး ရႊင္ရႊင္ရွိတတ္ဘို ့၊ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတတ္ဘို ့၊ ပညာကို တန္ဘိုးထားဘို ့၊ တစိုက္မတ္မတ္ ၾကိဳးစားဘို ့။ အေမက ကိုယ့္အတြက္ တကယ့္ဆရာရင္းပါပဲ။ ဆယ္ေက်ာ္သက္မွာ ၿဖစ္တတ္တဲ့ လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္ စိတ္ကို အေမက ကိုယ္၀ါသနာပါတဲ့ ခရီးထြက္တာ၊ သီခ်င္း၊ စာအုပ္ေတြနဲ ့ ထိန္းေပးခဲ့တယ္။ အေဖေရာ အေမပါ ၀န္ထမ္းေတြၿဖစ္ေတာ့ အၿမဲေတာ့ ကိုယ့္တို ့ကို မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ ယံုတယ္ ဆိုတဲ့စကားေလးကေတာ့ အၿမဲပါတယ္။ အေမဆို ပင္ပန္းရွာတယ္။ အေမက သူနာၿပဳ တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုယ္တုိ ့ေဒသက ရခိုင္ရုိးမေတာင္ေၿခမွာ ဆိုေတာ့ ငွက္ဖ်ားေပါသေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ အရင္ကဆို ေဆးမွဴးအၿမဲ မထိုင္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္မွတ္မိသေလာက္ကေတာ့ အေမက လံုခ်ည္တိုတို ၀တ္ၿပီး အမ်ိဳးသားေဆာင္၊ ၿပင္ပလူနာဌာန နဲ ့ အမ်ိဳးသမီးေဆာင္ ေတြကို ေခါက္တံု ့ေခါက္ၿပန္ round ၿပီး အလုပ္ရွဳပ္ေနခဲ့တာပါပဲ။ အေရးေပၚ အေၿခအေနေၾကာင့္ ၿပည္ေဆးရံု ကို လူနာသြားပို ့တဲ့သူေတြနဲ ့ ေဆးရံုမွာ medical cover ေတြ မရွိတဲ့ အခါမ်ားေပါ့။ အေမက အလုပ္အရမ္းလုပ္တယ္။ အလုပ္နဲ ့ လက္ၿပတ္တယ္ကို မရွိဘူး။ ေစတနာလဲေကာင္းတယ္။ အေၿပာအဆိုကလဲ ႏူးညံ့တယ္။ႏွစ္30 ေလာက္ရွိတဲ့ ေဆးပညာအေတြ ့အၾကံဳရွိတယ္။ အေမ့ေဘးမွာ ေနရရင္ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္။ အိမ္ၿပန္ေရာက္သြားရင္ အေမက လက္သည္းညွပ္ေပးတုန္း။ ထမင္းခြံ ့တုန္း။ ေနမေကာင္းရင္ အေမ့ကိုပဲ phone ဆက္ၿပီးေမးတယ္။ အေမ on ေပးတဲ့ေဆးပဲ သက္သာတယ္လို ့ထင္မိတာကိုး။ အေမေဆးထိုးေပးရင္ လံုး၀မနာဘူးေလ။

ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က မိသားစုနဲ ့ေ၀းေနရတာ 10 ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ၿမန္မာၿပည္မွာ ရွိတုန္းကလဲ အလုပ္ထဲ
နစ္ေနတာနဲ ့အိမ္ကို တစ္ႏွစ္မွ တစ္ေခါက္ ႏွစ္ေခါက္သာေရာက္တယ္။ အခုေတာ့ ပိုၿပီးေ၀းရၿပီေပါ့။ ဒါေပမဲ ့ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အၿမဲနီးပါတယ္။

အိမ္ကိုလြမ္းတဲ ့ အလြမ္းနာက ကိုယ့္အတြက္ ခြန္အားပါ။